Borsa İstanbul son yıllarda yatırımcısına güçlü yükselişler kadar sert hayal kırıklıkları da yaşattı. Yüksek enflasyon, dalgalı faiz politikaları, kur belirsizliği ve küresel risk iştahındaki kırılmalar, piyasayı uzun süre aynı hikâyenin etrafında dönen bir kısır döngüye hapsetti. Bu nedenle 2026’ya girerken asıl soru artık “endeks kaça gider?” değil, bu döngü kırılır mı, kırılırsa nasıl kırılır?
Mevcut tabloya bakıldığında, Borsa İstanbul’un temel sorunu fiyatlardan çok güven eksikliği olarak öne çıkıyor. Yatırımcılar için kazanç fırsatları oluşsa bile, bu fırsatların sürdürülebilir olup olmadığına dair şüpheler ağır basıyor. Yüksek faiz ortamı, hisse senetlerini görece cazibesiz hale getirirken, kısa vadeli sıcak para hareketleri endeks üzerinde kalıcı bir ivme oluşmasını zorlaştırıyor. Bu durum, yükselişlerin satışla karşılandığı, düşüşlerin ise panikle derinleştiği bir yapıyı besliyor.
2026’da gerçek bir sıçramadan söz edebilmek için ilk ve en kritik şart, makroekonomik öngörülebilirliğin güçlenmesi. Enflasyonla mücadelede kalıcı bir başarı sağlanması, faiz politikasında net ve tutarlı bir çerçevenin oluşması ve kurda ani oynaklıkların azalması, borsanın yeniden uzun vadeli sermaye çekebilmesi için olmazsa olmaz. Aksi halde yükselişler yine kısa soluklu ralliler olarak kalmaya mahkûm olur.
Bir diğer belirleyici unsur, şirket bilançolarının kalitesi olacak. Son yıllarda enflasyon muhasebesi ve kur etkisiyle şişen kârlar, yatırımcıya gerçek değer artışını net biçimde gösteremedi. 2026’da ise operasyonel kârlılığın, ihracat gelirlerinin ve borçluluk yapısının daha şeffaf biçimde öne çıktığı bir dönem yaşanabilir. Eğer şirketler gerçek büyüme hikâyesi yazabilirse, endeks bazlı değil, sektör ve hisse bazlı güçlü hareketler görmek mümkün olur.
Küresel cephe de Borsa İstanbul için kritik. ABD ve Avrupa’da faiz indirim döngüsünün netleşmesi, gelişen ülkelere yönelik risk iştahını artırabilir. Böyle bir senaryoda Türkiye, yüksek getiri potansiyeliyle yeniden radar altına girebilir. Ancak burada belirleyici olan, yabancı yatırımcının yalnızca getiriye değil, hukuki güvenliğe, piyasa derinliğine ve düzenleyici istikrara bakıyor olması. Bu alanlarda ilerleme sağlanamazsa, küresel para Türkiye’ye sadece geçici bir durak olarak bakmaya devam eder.
“Ne olursa büyük sıçrama olur?” sorusunun cevabı aslında net: Enflasyon kalıcı biçimde düşer, faizler öngörülebilir şekilde geriler, şirket kârları reel olarak artar ve yabancı sermaye uzun vadeli gelir. Bu dört koşulun aynı anda gerçekleşmesi halinde, Borsa İstanbul’un sadece endeks bazında değil, algı bazında da yeni bir döneme girmesi mümkün. Böyle bir tabloda 2026, yıllardır konuşulan ama bir türlü gelmeyen yapısal yükselişin başlangıcı olabilir.
Peki ya olmazsa? Bu koşulların sağlanamaması durumunda piyasa büyük ihtimalle yüksek volatilite–düşük getiri sarmalında kalır. Yani yatırımcılar için fırsatlar tamamen ortadan kalkmaz, ancak bu fırsatlar daha çok kısa vadeli ve seçici olur. Endeks genelinde güçlü bir trend yerine, dar bantta dalgalanan bir piyasa yapısı devam eder.
Sonuç olarak 2026, Borsa İstanbul için bir “kader yılı” değil ama yol ayrımı olabilir. Büyük sıçrama ihtimali masada, ancak bu ihtimal kendiliğinden gelmeyecek. Ekonomik disiplin, güven ve şeffaflık güçlenirse borsa ödülünü verir; aksi halde yatırımcıya yine sabır testinden başka bir şey sunmaz. Bu nedenle asıl soru, borsanın ne yapacağı değil; ekonomi yönetimi ve şirketlerin bu sınavı geçip geçemeyeceğidir.
